Als ‘kind’ van 17 stapt Petra Senhorst in 1984 in haar tuinpak het kantoor van personeelszakenchef Martin Beijer binnen. Ze woont op steenworp afstand van Ubbink, is net gestopt met de havo en zoekt een baantje. Of Ubbink iets heeft? ‘Misschien had iemand wel moeten zeggen: ga eerst je school eens afmaken. Maar ik kwam uit een arbeidersgezin. Je ging gewoon werken.’
37 jaar later zit Senhorst (54) nog bij Ubbink. Sterker nog, ze is zo’n beetje vergroeid met Ubbink en is inmiddels een van de langst dienende medewerkers. Op haar dak staan twee Ubbink-dakkapellen. En ze heeft al 27 jaar een Ubbink-man. Met Alfred, ex-medewerker van de fabriek, heeft ze drie dochters gekregen.
‘Eerlijk gezegd was dat best wel pijnlijk voor iedereen’, vertelt Senhorst over het ontstaan van haar relatie bij Ubbink. ‘Het begon met een beetje flirten. Dat heeft in totaal misschien wel anderhalf jaar geduurd. We hadden allebei iemand anders. Op een dag hebben we toch een keer afgesproken met elkaar. De bedoeling was dat dat maar even zou duren, maar we zijn de hele dag samen geweest.’
In wat ze nu ‘een opwelling’ noemt, verbreken ze de bestaande relaties en gaan ze samen verder. Bij Ubbink hebben haar collega’s de romance snel door. ‘Eerst zei ik natuurlijk dat het niet zo was. Dat ik het allemaal nog niet wist. Maar we waren hartstikke verliefd op elkaar.’
Huishoudbeurs
Terug naar 1984. Na een kort gesprek krijgt Senhorst van Beijer een ‘eenvoudig’ baantje als administratief medewerker. ‘Ik moest bijvoorbeeld de uren van de mensen in de fabriek bijhouden. Dat gebeurde nog met briefjes en een rekenmachine.’ Ze is bescheiden van aard, maar steekt steeds vaker haar vinger op als er iets moet gebeuren. ‘Ik was op een gegeven moment het “miepje” dat van alles deed. Er werkten veel mannen op de afdeling. Wat zij doen, is helemaal niet zo moeilijk, dacht ik steeds vaker. Als er bijvoorbeeld een bouwbeurs was, gaf ik aan dat mij dat ook wel leuk leek. Vonden de mannen niet zo’n goed idee. Een beurs was niets voor mij. “Ja, de huishoudbeurs.” Iedereen lachen, natuurlijk.’
Maar dat ‘miepje’ laat zich niet zomaar afschepen. Senhorst volgt opleidingen, krijgt steeds meer verantwoordelijkheden en maakt carrière. ‘Ubbink heeft mij altijd de ruimte gegeven en gestimuleerd om opleidingen te volgen. Daar ben ik ze heel dankbaar voor.’ Ze werkt op de afdelingen Planning, Inkoop en is nu coördinator Export sales. ‘Als ik ’s morgens binnenkom, heb ik het gevoel dat ik thuiskom. Er wordt me weleens gevraagd of ik niet een keer ergens anders wil werken, maar de sfeer van Ubbink past echt helemaal bij mij.’ Ze weet waar ze over praat. Heel even is Senhorst weggeweest. Als de zonnepanelendivisie van Ubbink stopt, komt ze op straat te staan. ‘Ik heb toen voor mezelf gewerkt en voor een gieterij in Duitsland. Dat was niets voor mij. Gelukkig kwam er snel weer iets op mijn pad bij Ubbink.’
Senhorst heeft door dat tijdelijke vertrek een bijzonder jubileum gehad in 2010. ‘Ik was weer tien maanden in dienst toen ik in het personeelsblad las dat het mijn 25-jarig jubileum was. Ze hadden blijkbaar doorgeteld. Op de receptie die ik mocht geven, kreeg ik een gouden kettinkje én werd ik verrast met een vaste aanstelling. Grappig, hè.’
De kans dat ze voor haar pensioen weggaat bij Ubbink, is heel klein. Daarvoor heeft ze het veel te goed naar haar zin. ‘Het is zo’n warm bedrijf. Er wordt hard gewerkt, maar er is tegelijkertijd oog voor elkaar. Ubbink is altijd een plek geweest waar iedereen kan werken. Ook mensen met een rugzak. De saamhorigheid en grote onderlinge betrokkenheid vind ik heel fijn. De afgelopen jaren is er misschien veel geprofessionaliseerd, nog altijd heb ik het gevoel dat ik bij iedereen op ieder moment naar binnen kan lopen.’
Precies zoals ze 37 jaar geleden in haar tuinpak deed bij Martin Beijer.
